ÖLÜM

Hayat sıkmaya başladı artık,
Gidiyorum sensizken sensizliğe...
Bir masal gibiydi sen ve bu dünya;
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan,
Ve sonuna doğru yaklaşılan...
Ölümden korkmuyorum artık,
Ben korkularımın hepsini sende bıraktım,
Ben ölümü ilk kez seninle tattım...!

İlk gördüğümde gözlerini;
Dünya sanki bana cennet oldu...
Kalbini tanıdığımda;
Düşlerim yoluma çıktı her sokakta.
Seninle tanışmam bi anlıktı,
Kaybetmemde bi anlık oldu...

Ben hayatımı sayende kaybetmeye kalktım.
Ne gurur kaldı yüreğimde,
Ne de derman kaldı dizlerimde.
Uğrunda yıllarımı harcadım.
Anlatmaya kalktım aşkımı.
Ya ben anlatmayı başaramadım,
Ya da sen anlamamayı başardın...!

Ölümden korkmuyorum artık!
Son satırlarını yazıyorum sensiz hayatın!
ben uğruna canımı adadım...
Şimdi soruyorum sana sevdiğim:
Gözlerin gecelerce ağlamaktan ağrıdımı hiç?
Hiç elin kolun bağlı kaldı mı?
Dünyanın en kalpsiz insanını hiç haketmediği kadar çok sevdin mi?
Peki o kalpsizin uğrunda ölmeyi düşündün mü?
Bu dünyanın yalan olduğunu geç de olsa anladın mı?

Ölümden korkmuyorum, korkmuyorum işte...!
Alıştım her geçen gün tükenip bitmeye.
Benim ruhum bedenimde diğilki zaten,
Her daim senin gözlerini izlemekte...
Ve yaklaşıyorum her geçen dakika
Bu dünyadan bi kalpsiz uğruna göçüp gitmeye...!